De heer I. H. Slaterus, oudste Leeuwarder, wordt 100 jaar

“Altijd op de Hollanderdijk gewoond”

 „Ze zeggen wel eens: van het een komt het ander — maar zo was het bij mij  ook”, zegt de heer I. H. Slaterus. „Ik kwam overal natuurlijk. De hele stad door en dan leer je heel wat mensen kennen. Maar ja — de meesten —bijna allemaal — van vroeger zijn nu weg. Die zijn weg” Bijna honderd jaar is de heer Slaterus. Dinsdag 17 februari wordt de verjaardag van de oudste Leeuwarder gevierd. Als hij met frappante helderheid diep terugtast naar zijn jeugd vertelt hij u over de trekschuit en de diligence ais zeer normale zaken. Zo lang is honderd jaar.

„Geboren getogen Liwadder”, knikt hij. „En altijd op de Hollanderdijk gewoond. Niet steeds hier met mijn dochter op nummer 23, maar wel eerst verderop en later in andere  huizen. Meer steeds op de Hollanderdijk.” De heer Slaterus weet wel wat van de journalistiek. Hij vindt het dus ook gewoon, dat je als honderdjarige publiekelijk in druk verschijnt, want als letterzetter is hij zijn carrière begonnen bij wijlen het Leeuwarder Nieuwsblad, toen een uitgave van de drukker Schierbeek op het Zaailand. Zijn volgende baas was de Handelsdrukkerij in de Pijlsteeg.

Ongelukkigerwijze kreeg hij loodvergiftiging. „En in 1906 moest ik daardoor ophouden met het vak.” Op 47-jarige leeftijd begon de heer Slaterus aan een nieuwe fase in zijn leven. Voor tal van organisaties en verenigingen werd hij een administratieve hulp, op wie staat te maken viel. “Op een oktober 1906 bode van de Friese Tuinbouwvereniging en op een november 1907 bode van het Ritske Boelema Gasthuis en dan ook vaak controleur van de Harmonie en in de kassa’s van ijsclubs, en ook ging ik er vaak op uit met mijn vriend deurwaarder Kalsbeek naar ‘boelgoeden als hulpschrijver. En ook een poosje was ik hulpschrijver van de veemarkt.” Elke betrekking vorderde een dag of een halve dag, maar met elkaar maakten ze er een volledige taak van, die pas definitief ophield toen de heer Slaterus 87 was.

Geen wonder, dat hij Leeuwarden kent als zijn broekzak en honderden Leeuwarders met naam en toenaam en antecedenten weet te noemen. „Maar”, zegt hij. „De meesten zijn weg nu.”

Erelid van Ten Kate

Dat is de tragiek van iemand, die in gezondheid honderd jaar wordt. De vrienden en kennissen gaan heen en de rijen worden gevuld met anderen, wier memorie niet gaat tot de gezellige dagen toen de stad nog een stadje van niks achter de bolwerken was. Toen de trekschuiten in het Schavernek lagen en de enige manier van reizen over land door de postkoets werd gevormd. „Mijn vrouw en ik hebben allebei bij Ten Kate gespeeld. Ik ben nog erelid”, vertelt de heer Slaterus. „Vroeger,in mijn jonge jaren, gingen we vaak, heel vaak in Bolsward spelen. Er heen met de trekschuit. Och, dat duurde uren en uren. Maar wat gaf dat? En altijd succes daar. Als we weer naar Leeuwarden moesten gingen ze wel voor de deuren staan: jullie komen er niet uit. Zo mooi vonden ze het. Dat is wel heel anders tegenwoordig. Ieder dorp heeft z’n eigen komedie, niet?”

Opmerkelijk is het volstrekte gemis aan heimwee over die verre tijd. Toen was het zó, nù is het anders. Toen was de Huizumerlaan een allee met grote bomen en niks dan land er achter en nou is alles volgebouwd overal. Geen Stadsschouwburg meer, maar de Friese Club en geen Zwemschool meer aan de Spanjaardslaan, maar hoge flatmonsters aan een herdoopt Europaplein. De heer Slaterus neemt de zaken zoals ze zijn. Hij waardeert zijn betrekkelijke fitheid, die hem bij mooi weer tot kleine wandelingen in staat stelt en hij kan bewondering opbrengen voor de hoge flats wanneer hij eens per auto een ritje door de stad meemaakt. Het spijt hem, dat zijn ogen hem de laatste jaren niet meer tot scherp observeren en tot lezen van dienst kunnen zijn. „Maar”, zegt hij, „men moet zich schikken.”

De verjaardag zal niet in stilte voorbij glijden. Vader en dochter aan de Hollanderdijk zullen dan de zoon van de heer Slaterus, die in Leeuwarden woont en de drie kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen met hun respectieve ouders ontvangen.

Leeuwarder Courant, 04-02-1959