k
Het eerste zinryke of geestige Verdigtsel van JAN PHAEDER VROLIJKHART. DE WOLF EN HET LAM alias DE VERMOORDE ONNOZELHEIT. De Wolf en ’t Lam (och Jan! hoe ongelyke dieren!) Op enen tydt van grooten dorst geperst, Terwyl geen Goelykhart hun drooge keel ververst, Die quamen by geval te zamen zwieren By eene der zoetvloejende rivieren. De Wolf stont boven aen. Het Lam ging verre naer beneden staen. De Wolf, de moortsche wolf, de veelvraet, dwingelant, Brout hier krakkeel, dogh brout met een zyn eigen schand, Hoewel tot scha van ’t Lam. Hy zeit: Hoe maekt gy daer Myn water troubel, dat nog even was zoo klaer En helder? ’t Lam bestorf van angst en vreezen, Het zei met veel respect: Myn heer hoe kan dit wezen? Het water, als gy ziet, loopt van u af tot my. Hoe kan ik schuldigh zyn aen zulk een fout, die gy My armen knecht verwyt? De Wolf terstondt Door waerheits kragt geslagen op den mont Voer voort, en zei: ’t is al een half jaer omtrent, Dat gy my hebt gescholden voor een’schelmsen vent, Och heden, zeide ’t Lam: voor zes en twintig weken Was ik nogh niet; hoe kan ik dan die woorden spreken? Dan heeft ’t uw vaêr gedaan, sprak ’t ondier, en met een Tast Wolfert toe, en scheurt het Lam in duizent stukken. Ik zeg met goede reên, Dat dit verdigtsel toont der dwingelanden nukken, Die doen gelyk de wolf, die op t onnoozel viel, Of als de Droes [=de duivel] zou doen met Vroomaerts Kristenziel. TOEGIFT. Wat doet een dwingelant dogh niet Tot onheil en tot zielsverdiet Van d’onderdaen, die zoet en tam En altoos goed was als een Lam?
Wat dunkt u, Lezer? Zal men, dit zoo voortgaende, den Fedrus, dien de Heer Van Hoogstraten ons heeft toegestelt, niet wel missen mogen? De drukker zeker mag in zulk geval zich zyns lot bedanken, nu dat boek uitverkocht is.
Nu wil op aengenamer wyzen
De Fabeldichter hooge[r] ryzen. [i]
[i] Boekzael der geleerde werelt, Augustus 1718, pag. 225-227.