Illustratie uit D. van Hoogstraten, 1704

Het eerste zinryke of geestige Verdigtsel

van JAN PHAEDER VROLIJKHART.

 

DE WOLF EN HET LAM

alias DE VERMOORDE ONNOZELHEIT.

 

De Wolf en ’t Lam (och Jan! hoe ongelyke dieren!)

Op enen tydt van grooten dorst geperst,

Terwyl geen Goelykhart hun drooge keel ververst,

Die quamen by geval te zamen zwieren

By eene der zoetvloejende rivieren.

De Wolf stont boven aen.

Het Lam ging verre naer beneden staen.

De Wolf, de moortsche wolf, de veelvraet, dwingelant,

Brout hier krakkeel, dogh brout met een zyn eigen schand,

Hoewel tot scha van ’t Lam. Hy zeit: Hoe maekt gy daer

Myn water troubel, dat nog even was zoo klaer

En helder? ’t Lam bestorf van angst en vreezen,

Het zei met veel respect: Myn heer hoe kan dit wezen?

Het water, als gy ziet, loopt van u af tot my.

Hoe kan ik schuldigh zyn aen zulk een fout, die gy

My armen knecht verwyt? De Wolf terstondt

Door waerheits kragt geslagen op den mont

Voer voort, en zei: ’t is al een half jaer omtrent,

Dat gy my hebt gescholden voor een’schelmsen vent,

Och heden, zeide ’t Lam: voor zes en twintig weken

Was ik nogh niet; hoe kan ik dan die woorden spreken?

Dan heeft ’t uw vaêr gedaan, sprak ’t ondier, en met een

Tast Wolfert toe, en scheurt het Lam in duizent stukken.

Ik zeg met goede reên,

Dat dit verdigtsel toont der dwingelanden nukken,

Die doen gelyk de wolf, die op t onnoozel viel,

Of als de Droes [=de duivel] zou doen met Vroomaerts Kristenziel.

 

TOEGIFT.

Wat doet een dwingelant dogh niet

Tot onheil en tot zielsverdiet

Van d’onderdaen, die zoet en tam

En altoos goed was als een Lam?